Grijp alle kansen aan die je pakken kan. Je leeft maar 1 keer. Koop bijna nooit iets voor de volle prijs. Je bent een Nederlander. Zorg dat je zoveel mogelijk korting kan pakken. Familie is belangrijk. En reis de wereld over en zie zoveel mogelijk. Dat zijn een aantal dingen die mijn oma Cieske altijd tegen mij zei. Ik woonde een tijd gedeeltelijk bij haar en mijn opa tijdens het begin van mijn ouders hun scheiding. Ik leerde mijn grootouders toen veel beter kennen. En wat ben ik daar heel dankbaar voor. Mijn oma Cieske overleed toen ik 11,5 jaar oud was. Zij is de enige oma waaraan ik nog wel echt herinneringen heb. Ik verloor mijn andere kleine oma Lenie net voor dat mijn zusje geboren werd op 2,5-jarige leeftijd. Ik heb helaas weinig herinneringen aan haar. Degene die ik toen ik nog jong was had zijn aan het vervagen en zijn meer feit herinneringen geworden dan dat ik de meeste echt nog voor de geest kan halen. Deze 2 oma’s zijn de moeders van mijn 2 moeders. De één biologisch en de ander niet. Maakte het enig verschil in hoeveel liefde ze voor mij hadden? Ik denk van niet. Ze vonden het in het begin misschien een beetje raar. 2 vrouwen die kinderen krijgen. Hoe kan dat?! Kom op oma’s. Het is de 21e eeuw waarin alles mogelijk is. Ze gaven mij beide hun aandacht en liefde op hun eigen manier.
Biologisch gezien kunnen 2 vrouwen samen geen kinderen krijgen. Dat weten jullie allemaal ook wel. Ik heb een vader die donor is geweest bij het AMC. Jarenlang wist ik niet meer dan dat hij bruine ogen en blond haar had (door hoe mijn zusje en ik eruitzien) en dat hij bij het AMC bekend stond als donor E19. Ik dacht door de jaren heen heel erg veel over hem na. Sinds het moment dat ik erachter kwam rond mijn 9e jaar dat ik hem mocht ontmoeten op mijn 16e was hij een actief deel in mijn leven en onderbewust zijn. Ik had er totdat ik zijn donorpaspoort rond mijn 12e zo ongeveer voor het eerst in mijn handen kreeg nog nooit over nagedacht dat hij ook een familie had. Ik had grootouders die ik niet kende. 2 mensen waarmee ik ook een gedeelte van mijn DNA deel. Ik snap als ik terugkijk eigenlijk niet dat ik nooit aan hen heb gedacht toen ik jong was. Sinds ik zo erg actief over mijn vader na heb gedacht. Waarschijnlijk was het zo omdat ik al 3 van mijn grootouders verloren had en ik niet dacht dat ze nog inleven konden zijn.
In het begin toen ik mijn vader leerde kennen heb ik voor het eerst een groepsfoto over app gekregen waar zijn ouders opstonden. Toen ik dat zag dacht ‘’wauw’’ wat lijkt hij op zijn ouders zeg. Sinds ik op hem lijk was het nog paar keer een wauw…. Ik ben weleens het gesprek met mijn vader aangaan om te zien hoe het met zijn ouders ging. Ik had het uiteindelijk een beetje rust gegeven. Mijn vader was al een aantal keer met zijn moeder het gesprek aangegaan om te kijken of ze er open voorstond om mij te ontmoeten. Hij heeft het artikel van het nieuws laten zien aan hen laten zien waarin ik was te zien als donorkind met mijn zoektocht. Ik kreeg toen voor het eerst via mijn vader te horen dat mijn grootmoeder vond dat ik op familie leek. Dat vond ik heel erg mooi om te horen. Maar elke keer leek het erop zover ik kon halen uit de verhalen die mijn vader vertelde over app dat ze er nog niet klaar voor was om met mij in contact te komen. Ik schreef eerder al een brief voor mijn grootouders op mijn blog die zover ik weet nog niet met ze gedeeld is. Maar tijdens de beginstadia van de corona pandemie zag ik dat een aantal donorkinderen die 1 van hun grootouders waren verloren. Ze hadden spijt dat ze nooit eerder de stap hadden genomen om ook naar hen te schrijven en ze bezoeken als ze in contact waren met hun biologische vader. Toen startte het eigenlijk. Ik dacht aan ze en vroeg mezelf af hoe het met hen ging tijdens deze zware corona pandemie. En ik werd aan het denken gezet... ''Ga ik op een dag spijt hebben en het mezelf verwijten als ik nooit contact met ze heb gezocht?''...
Uiteindelijk besloot ik om nog een brief te schrijven. Niet wetende of ik hem naar hen wilde versturen. Een aantal maanden besloot ik hem niet te versturen, maar uiteindelijk toen ik de moed kreeg ben ik met mijn vader in gesprek gegaan over of ik zijn goedkeuring kreeg om zijn ouders een brief te sturen. Hij besprak het met zijn moeder en zij vond het goed. Ik stuurde mijn brief op via e-mail. En ik hoorde 2 maanden lang niks… Ik had toen eigenlijk op dat moment al de hoop opgegeven toen ik niks van haar terug hoorde. Mijn vader bleef steeds maar vragen of ik al wat van haar had terug gehoord. En ik moest hem elke keer met nee antwoordde. Totdat hij met mijn grootmoeder had gesproken en zij zei dat ze wel geantwoord had. In de eerste week zelfs! Hoogstwaarschijnlijk is er technisch iets fout gegaan. Wat voelde mijn grootmoeder er zich naar bij. We kunnen elkaar door omstandigheden helaas nu nog niet ontmoeten maar we leren elkaar nu kennen over mail. Zoals jullie zien gebruikte ik in dit blogartikel soms ‘’mijn grootouders’’ of ‘’mijn grootmoeder’’ of ik gebruikte ‘’zijn ouders’’ en ‘’zijn moeder’’. Het is allemaal heel nieuw voor mij. Opeens is het besef er: Ik heb een stel grootouders die nog beide inleven zijn. Ik had geen van beide tot voorkort helemaal niet gesproken. En nu heb ik een brief e-mail correspondentie met mijn grootmoeder. Ik hoop haar in de toekomst ooit te kunnen ontmoeten maar voor nu neem genoegen met onze mooie brief e-mail correspondentie. Ik sluit dit artikel graag af met een paar mooie woorden van mijn grootmoeder: ‘’Hoe vond ik het toen je vader vertelde dat hij hieraan mee werkte? Wat moet ik daarvan zeggen, tegen een volwassen persoon? ‘k Stond niet te juichen, maar begrijp ook dat jij opzoek bent, waar kom ik vandaan, wat voor dingen spelen er in de familie.’’
Geef nooit de hoop op. Ook al duurt het lang. Je zult antwoord krijgen op je vragen... Op een dag zullen we allemaal ons antwoord vinden waar we naar opzoek zijn.