Erkend

Wie ben ik? Wie ben jij? Wat zijn wij van elkaar? Ben ik je buurmeisje, (oud) klasgenoot, vriendin of een kennis? Een lotgenoot? Een (oud) collega? Familie? Je dochter, (half)zus, nicht(je), of kleindochter? Wat ik ook van je ben, we zijn op een manier een onderdeel van elkaars leven (geweest). Weten welke stempel je plakt op wat ik van je ben lijkt iets normaals, maar dat is het eigenlijk soms ook niet. Vooral rondom de kwestie over hoe donorkinderen hun biologische familie, aan de kant waar donorconceptie heeft plaatsgevonden benoemen. Sommige mensen vinden dat donorkinderen hun biologische (donor)familie niet bij titels zoals (half)broer, (half)zus of biologische vader, moeder of ouder zouden mogen geven. Simpel gezegd omdat ze niet met hen zijn opgegroeid. Ik vind het belachelijk dat donorkinderen zouden moeten verantwoorden waarom zei refereren naar iemand op een bepaalde manier. Dit geldt ook voor familieleden van donorkinderen. Aan de kant van mijn biologische vader zijn familie ken ik weinig mensen en heb ik er ook weinig ontmoet. Mijn vaders vriendin is een schat en dat doet mij erg het goed. Ze erkent wie ik ben, wie mijn halfbroers- en zussen zijn en dat alles misschien een beetje raar is maar dat we het beide niet anders zouden willen hebben. Dat we nooit hadden gedacht om samen kerstavond diner te kunnen hebben. Mijn oom, zijn broer is ook erg aardig. Ik wist niet dat er zo een aardige man zoals hij bestond. Ondanks dat hij het misschien zelf niet weet heeft hij mij wel geholpen met keuzes te maken die ik misschien wel anders had gemaakt als ik hem niet had ontmoet. Daarnaast heb ik een nicht ontmoet van opa's kant (mijn vader's vader) zoals ik al eerder schreef in een blogpost vorig jaar. Ik heb haar helaas nog niet een tweede keer ontmoet, we mailen af en toe, we proberen een dag vrij te plannen in een vakantie om samen weer eens af te spreken zodat we onze geplande wandeling kunnen maken langs het ouderlijk huis van onze voorouders en de graven van familieleden. Ik heb zo vaak de afgelopen periode gewenst dat zij mijn oma was, dan had ik tenminste geweten dat een lieve oudere vrouw is die er van houd om te weten hoe het met mij gaat, leest wat ik schrijf en post op Facebook en LinkedIn, en dat ze het ontzettend mooi vindt. Mijn achternicht die er waarschijnlijk technisch niet alles meer van snapt op haar leeftijd en van alles probeert, maar dan toch kan ze mij als volwassen vrouw laten huilen. Als ik zie dat ze weer eens mijn LinkedIn heeft bezocht of mij een e-mail heeft gestuurd. Joëlle, ik denk nog vaak terug aan onze ontmoeting, die op een wonderlijke manier tot stand kwam. of Joëlle, Ik denk nog vaak aan ons gesprek en ik hoop dat jij daar ook goede gedachten aan hebt overgehouden. Waar ze vaak haar e-mails mee eindigt. Ik vind het zo mooi dat we zo een mooi een gevoel bij elkaar hebben achterlaten.

Mijn achternicht heten mij welkom in de familie. Die erkenning die ik van haar kreeg gaf mij zo erg veel rust. Waarom heb ik het gevoel dat mijn bestaan niet erkend kan worden door een groot gedeelte van de maatschappij? Ik ben al wettelijk gezien niet verbonden aan mijn vader, halfbroers en halfzussen, mijn grootouders, mijn oom en de rest van mijn voorouders. Als mijn nageslacht via archieven en aktes ooit zal zoeken zal tot nu toe geen spoor terug te vinden zijn naar de familie van mijn vader vanuit mijn geboorteakte. Als de trouwakte van mijn ouders er niet was geweest zouden ze denken dat mijn moeder alleenstaand een kind kreeg. Als ik voor mijn dood geen stamboom laat vastleggen zal de geschiedenis van mijn familie, de mensen waarvan ik het meest houd verloren gaan. Dat laat ik niet gebeuren. Mijn afkomst wordt erkend. Ik laat het erkennen. Er zijn al genoeg dingen die donor conceptie van mij heeft afgenomen en dat laat ik niet nog een keer mijn familiegeschiedenis zijn. Ik heb het al terug genomen en het zal vastgelegd worden en voort leven, ergens in een archief in familiegeschiedenisboek.

Ik wens je een heel fijne vakantie toe en kom je nog eens naar Katwijk om de graven van je voorouders te zien, weet dat je altijd welkom bent. - Mijn achternicht, mijn droom oma