In het leven kom je vele mensen tegen. Sommige verwacht, en sommige ook niet. Hierbij het verhaal over hoe ik in contact kwam met een nicht aan mijn vaderskant, zonder in eerste instantie te weten dat we familie van elkaar waren. Mijn dagboek fragmenten geven goed weer hoe een grote verassing het kan zijn om met familie in contact te komen, ook al zijn ze wat verder verwant. En ook hoe het gevoel van herkenning een aanvulling kan zijn in je leven.
26 april 2021 Vandaag voegde ik mezelf toe aan groep op Facebook voor mensen die voorouders hebben vanuit Katwijk. Op advies van iemand die mij kende, en zag dat ik ook voorouders uit deze regio heb, net als zoals zij. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest gaan verwachten. Vind ik daar echt iets als ik alleen maar 1 overgrootmoeder heb met haar familie die er vandaan komt? Ik werd als snel na een verzoek te hebben gedaan toegevoegd aan de Facebook groep. Na te hebben gezocht op een aantal woorden kwam ik gelijk een familiefoto van mijn oudvader wethouder Dirk Ouwehand tegen. Naar deze foto was ik al een tijde opzoek, sinds ik een gedeelte van deze foto eerder was tegengekomen in een biografie van Mia Ouwehand. Zijn dochter, een Katwijkse schrijfster.
Heel erg blij stelde ik mezelf voor, en vertelde ik wie mijn betovergrootouders waren. Ik vroeg of verre familie misschien nog foto's van hen had, sinds ik alle informatie en foto's van het internet moet halen. Met geluk heb ik nog geen handvol aan foto's van voorouders van mijn vader en oom gekregen. Ook vertelde ik dat ik opzoek was naar boeken van Mia Ouwehand. Ik kreeg reacties met foto's die ik ondertussen zelf al gevonden had. Ik kreeg ook nog wat advies over wie ik nog meer zal kunnen benaderen voor informatie. Mensen die ook research hebben gedaan naar de familiegeschiedenis van Katwijk. Ik kreeg ook een reactie die ik helemaal niet verwacht had. Ik kreeg een reactie van een 1st cousin 2x removed. Of te wel een volle nicht van mijn ''opa''. De vader van mijn vader. Ze vertelde dat mijn betovergrootouders haar opa en oma zijn. Dat gaf mij wel een shock. Naast mijn vader en oom, en natuurlijk mijn broers en zussen, heb ik nog nooit andere familie aan mijn vaderskant bewust gesproken of ontmoet. Ze gaf mij haar e-mailadres, en toen ik vertelde wie mijn overgrootmoeder is vertelde ze kort even over haar. Ik vroeg haar of ze familieverhalen met mij zal willen delen zodat ik deze kon opschrijven voor in mijn stamboom. Ze begon met dat ze nog wel een boek had voor mij van Mia, en dat er zoveel familie verhalen zijn dat ze niet weet waar ze zal moeten starten. We hebben besloten om in de meivakantie af te spreken, dit zodat ik het boek kan ophalen en zij mij familieverhalen kan vertellen. Ik heb ook besloten om haar dan uitleg te geven over hoe we verwant zijn aan elkaar.
5 mei 2021 Na een trein en busreis ben ik eindelijk in Katwijk aangekomen. Te vroeg afgestapt bij de bus. Wat later blijkt is dat de bushaltes naam was veranderd en ik 2 haltes te vroeg was afgestapt. Met maps op mijn bijna lege telefoon loop ik nog een stuk tot ik het oudere huizen complex zie staan. Ik zie haar naam op het naam bordje, loop door het gebouw heen opzoek naar het juiste huis. Ik sta voor het huis, neem diep adem en zie na dat ik aan bel de deur langzaam open gaan. Mijn nicht doet open, heel enthousiast. Ik kijk naar haar en ik zie een vrouw staan, niet veel ouder dan mijn grootouders. Het gekke is, ik zie gelijk al veel kenmerken in haar gezicht. Toen ik haar zag dacht ik: Zo ga ik er uitzien als ik oud ben. Dit al zonder een woord te hebben verwisseld. Ik stap binnen, doe rustig mijn jas uit, en ga even zitten. Ik krijg wat drinken en te eten aangeboden en we praten wat over wie ik ben, wie zij zijn, en over onze gedeelde geschiedenis. Uiteindelijk heb ik al gauw vertelt hoe we familie van elkaar zijn. Ze wist van te voren dat mijn overgrootmoeder haar tante was, ze had een vermoede naar wie mijn opa en oma waren, maar daar zat ze fout. Ik vertelde haar over mijn leven, mijn moeders, broers en zussen en dat onze verbintenis loopt via mijn biologische vader, die een sperma donor is geweest. Toen ik vertelde wie mijn vader was vertelde zei ze ''Oh dan zijn x & x jouw opa en oma. Die ken ik nog wel.'' Ze vertelde over vroeger, mijn overgrootmoeder, hoe ze soms haar nog gingen bezoeken met de familie, of dat zij hen kwam bezoeken in Katwijk. Ze vertelde over van alles uit onze familiegeschiedenis. Zelfs hoe mijn overgrootmoeder en overgrootvader elkaar bijna waren misgelopen, en elkaar niet meer gezien zouden hebben. Hoe een geweldig verhaal is dat om te horen. Helaas had ze niet echt foto's van onze familie, naast de foto van haar ouderlijk gezin die stond te pronken bij de rest van de foto's van haar kleinkinderen. Kijkend naar hen zie ik in vele van hen iets bekend. Een herkenning naar mezelf, mijn vader, en mijn broers en zussen. Ik vertel haar over mijn temperament en ze vertelt dat dit temperament typisch is voor deze kant van onze familie. Mijn hart werd zo warm van binnen. Zoveel herkenning. Uiteindelijk kwam er na 2,5-3 uur een einde aan onze ontmoeting. Ik moest weer terug op weg naar huis. Ik kreeg het boek mee van Mia Ouwehand, wat ik echt heel erg koester. En daar ging dan weer op huis aan, na het hebben gepraat voor zo lang over familie. 2 juli 2021
Het is alweer een tijdje geleden dat ik Katwijk bezocht heb. Bijna 2 maanden geleden om precies te zijn. Het is ochtend, bijna middag en ik krijg een melding op mijn e-mail van mijn nicht. Na een tijdje niet meer gemaild te hebben na onze ontmoeting kwam ze bij mij checken hoe het ging. 11:38 - ''Hallo Joëlle, Het is alweer een tijdje geleden dat we met elkaar gemaild hebben. Hoe is het met jou? Ben je op school al klaar? Je bent best heel druk en je hebt misschien niet veel tijd om met het verleden bezig te zijn. Er gaat natuurlijk heel veel tijd in zitten. Vanmorgen kwam onze ontmoeting weer in mijn gedachten, vandaar dit mailtje. Joëlle, Ik denk nog vaak aan ons gesprek en ik hoop dat jij daar ook goede gedachten aan hebt overgehouden. Ik wens je een heel fijne vakantie toe en kom je nog eens naar Katwijk om de graven van je voorouders te zien, weet dat je altijd welkom bent.'' Tijdens het plakken van dit mailtje in deze tekst laat ik alweer een traantje. Wat ben ik blij dat ik een goed gevoel bij haar heb kunnen achterlaten. Dat ik in haar gedachten ben is mooi om te horen. De woorden die mij het meest raakte tijdens onze ontmoeting komen weer naar boven. ''De eerste keer toen ik een foto van je zag wist ik dat we familie waren. De herkenning van onze familie in je gezicht.'' Ik heb al terug gemaild en hopelijk zien we elkaar aan het eind van de zomervakantie weer. Ik hoop op een dag, wie weet ooit in de toekomst, als ik mijn opa en oma ontmoet heb ook zo een email van mijn oma terug te krijgen. Ik wens dat het leven ons accepterend had gemaakt. Dat moeilijke tijden niet bestonden, maar dat alles wat we zouden willen doen normaal zal zijn.
Comments