Het leven gaat door. Mijn opleiding, huiswerk, familie, vrienden en hobby’s. En dat allemaal tijdens deze corona pandemie. Alles wat met het normale leven te maken heeft. Dat is dan ook mijn leven als donorkind. Het is een kijken en wachten. 2020 was een jaar waarin 3 halfjes ons vonden. En ik ontmoette in 2020 4 halfjes voor de eerste keer. Ook al waren we gelimiteerd door de Corona maatregelen. Ik heb ook een hele hoop halfjes bijna niet gezien helaas. Al hadden we een aantal online meetings waar we de nieuwe halfjes voorstelde en dat vond ik heel erg leuk. Ik mis heel erg het fysieke contact met mensen. Als ik aan mijn leven als een donorkind denk dan komt het liedje we kijken en we wachten van Phineas en Ferb vanuit mijn jeugd weer naar boven.
We kijken en we wachten,
Op het puntje van de stoel zijn we aan 't smachten.
Het lijkt behoorlijk stevig staan, maar strakjes is het weg opeens.
We knijpen nu echt geen oogje toe,geen enkele keer.
Want zo zie je dat ding nog staan en dan plots niet meer.
Is het een complot dan of een wonder dit keer? Dus we kijken en we wachten.
We kijken en we staren, onze ogen staan droog.
Maar niet voor moeder weer thuis is verlies ik dat ding uit het oog.
Dus waag het niet om ze te sluiten,want straks is 'ie weg, ver weg.
Dus we kijken en we wachten.
En we kijken en we wachten.
Ja we kijken en we wachten.We Wachten
Voor mij zie ik de status van mijn halfbroers en halfzussen alleen maar als kijken en wachten tot dat iedereen contact heeft opgenomen en bekend is bij ons. Dan hoef ik in mijn leven niet meer af te vragen of en wanneer ze voor het eerst komen opdagen maar wanneer we gewoon een keer gezellig dagje elkaar weer zien en weggaan of een drankje doen. Alles alleen maar in de positive zin. Zo zal ik willen dat mijn toekomst gaat zijn. Maar tegelijk speelt het eigenlijk ook wel het hele leven. Want het leven is alleen maar kijken en wachten. Wachten op een reactie op wat er gebeuren zal. Opeens heb je een nieuwe halfbroer of halfzus. Ik zie ze staan en straks als het ze te veel wordt zijn ze misschien weg opeens. Ook al weet ik dat het niet echt zo is. Ze zijn er allemaal. Door heel het land en daar buiten. Maar de druk van het van zoveel halfbroers en halfzussen zit best wel een hoop van onze gedachten. En sommige kan het een moment te veel worden. Ik leef al bijna 4 jaar in deze waarheid. Ik heb langzamerhand er aan kunnen wennen. Maar de nieuwe halfbroers en halfzussen die ons leren kennen krijgen dit zomaar opeens in hun schoot geworpen. Ik probeer ze te helpen met mijn kennis en ervaring waar ik maar kan. Maar uiteindelijk heeft iedereen een eigen pad van emoties die ze bewandelen zullen. Ik kan hun gevoelens niet veranderen. Het enige wat ik kan doen is klaar staan voor wanneer ze mij nodig hebben. De situatie goed inschatten en mocht het zover zijn ze de hand rijken en ze in mijn hart sluiten.