Afgelopen week heb ik het graf van mijn overgrootouders bezocht in Vinkeveen. De grootouders van mijn biologische vader via zijn moeder, mijn grootmoeder. Daarnaast ben ik 2x naar Waverveen gegaan, de stad waar mijn vader is opgegroeid. Mijn vriend en ik reden snel kort langs het huis van mijn grootouders. Het voelde zo raar, ik weet dat ik het (waarschijnlijk) nooit zou durven, maar wat zou ik er graag aanbellen en mezelf voorstellen.
"Hoi, mijn naam is Joëlle de Boer en ik ben jullie kleindochter."
Ik wou dat ik het durfde en dat ze mij zouden binnenlaten in hun huis, het huis waar mijn vader opgroeide met mijn oom. Waar ze van klein jongentje naar een man gingen. Dat ze mij in hun armen zouden sluiten, zoals mijn vader 7 jaar geleden deed.
Mijn vriend dacht mijn grootmoeder te zien zitten in het raam, helaas miste ik het moment en zag ik haar niet. Ik denk dat het ontmoeten van mijn grootouders nooit gaat gebeuren, of een hogere macht moet mij dat gaan gunnen. Ik denk voor nu dat ik het meest dichtbij zal gaan komen als ze er niet meer zijn.
27 december 2023 - Oog in oog met het verleden
Het voelde zo raar om opeens voor graven te staan van mensen die op je lijken. Mijn overgrootouders lagen achter een kerk in Vinkeveen. Ik kwam hier achter toen ik een tijd geleden op de website van online begraafplaatsen een foto van het graf van mijn overgrootouders zag. Ik wist toen al dat ik het graf bezoeken zal in de toekomst. Op een random woensdag, we hadden niks te doen, reden mijn vriend en ik er heen. Toen we bij de kerk aan kwamen waar ze begraven liggen was het even zoeken hoe we op de begraafplaats kwamen, maar het lukte ons. Eenmaal op de begraafplaats zag mijn vriend het graf al van een afstand. Oog in oog staan met mijn voorouders was speciaal en magisch.
Voordat ik mijn overgrootouders graf bezocht ben ik ook even naar Waverveen gegaan om een boek te kopen over de geschiedenis van Waverveen. Voorouders via mijn vader staan in het boek. De schrijver van het boek heeft het boek in eigen beheer gepubliceerd en nadat mijn vriend had gebeld of hij nog een kopie over had zijn we richting Waverveen gereden.
Wat blijkt is dat hij mijn familie kent. Wat is het dorp toch zo klein. Ons kent ons. Ik stond perplex van de verhalen die hij vertelde over mijn grootouders en overgrootouders via mijn vader. Het leek net alsof ik oog in oog met hen stond.
Hij vroeg of ik mijn overgrootmoeder (niet degene van het graf) heb gekend, omdat ze een vrouw was met een geweldige aardige unieke persoonlijkheid. Helaas stierf ze 10 jaar voor mijn geboorte. Mijn grootouders leven nog maar staan op het moment niet open voor contact. Dit was voor mij een kruimeltje om het gevoel te krijgen dat ik ze ken.
We hebben ook afgesproken om met goed weer in het voorjaar terug te komen om nog eens het poldermuseum bezoeken, daar is hij blijkbaar eigenaar van. We krijgen dan een rondleiding en gaan hopelijk praten over mijn familie. Ik ben benieuwd om meer te weten te komen over hen en over Waverveen.
Achteraf appte ik mijn vader dat er nog iemand is buiten zijn familie om die herinneringen heeft aan zijn opa die overleed toen hij 6 jaar oud was. Hij was nieuwsgierig en wilde graag meer weten. Ik voelde op dat moment een rare connectie met mijn vader. Ook al groei je op in een familie, je leert sommige mensen die belangrijk voor je zijn niet altijd kennen. Een zeer bijzondere ervaring dat deze back to my roots trip gebracht heeft.