Mijn gevoelens gaan door mijn hoofd en mijn lichaam heen. Het tast mij aan. Ik word er blij van maar ik haat het ook. Ik moet er van huilen en ik raak er zenuwachtig van en in de war. En soms weet niet ik niet wat ik voel. Als donorkind ben ik niet de enige wiens gevoelens wel eens over hoop liggen. Normale mensen hebben dat ook hoor. Maar ik hoor van een hoop donorkinderen dat zij hun gevoelens niet kunnen delen met hun naaste. Gelukkig zijn er een hoop die wel hun gevoelens kunnen delen met hun naaste. Maar voor de rest is de community van donorkinderen online er om elkaar te steunen in de moeilijke momenten. Net zoals bij Riley in de film binnenste buiten (Inside-out) hebben wij ook allemaal emoties die allemaal verschillend zijn. En we hebben ook allemaal verschillende gevoelens bij verschillende situaties.. Ik heb mijn gevoelens als donorkind, die overéénkomen met een hoop donorkinderen die ik ken opgeschreven. En de vragen en opmerkingen die ik van andere krijg. Ik weet dat ieder donorkind andere gevoelens heeft maar ik hoop dat dit blog artikel herkenning op kan leveren voor donorkinderen die dezelfde gevoelens met mij delen. En het inzicht kan geven hoe donorkinderen zich kunnen voelen aan andere mensen.
Plezier (Blij):
Mijn gevoelens
- Ik heb hem gevonden en ik kan mezelf spiegelen. (blij en opluchting)
- Er is een toekomst, met een vooruitzicht met mijn (donor/ bonus) familie er in.
- Hij wilt in contact blijven en dat was een droom om waar te zijn.
- Een nieuwe halfbroer/ halfzus heeft mij gevonden. Wauw!
- Een ontmoeting met mijn halfbroers en halfzussen. Zo erg gezellig!
- Ik voel en zie herkenning. Ik voel mezelf alsof ik eindelijk geen alien meer ben. Ik ben een mens!
Wat andere mensen zeggen en vragen (wat de blije gevoelens bij mij veroorzaakt):
- ''Wat knap dat je hem gevonden hebt.''
- ''Wat lijk je op biologische vader.
- ''Wat leuk, hoe is jullie contact/ relatie?''
- ''Wat een geluk heb je dat hij contact wilt blijven houden.''
- ''Heb je ook contact met halfbroers en halfzussen?'' (Ingewikkelde vraag, al lijkt het niet zo.)
- ''En zien jullie elkaar vaak?'
- ''Vertel meer, ik vind dit zo een interessant verhaal.''
Angst, woede, afkeer en verdriet: Mijn gevoelens en vragen - Komen mijn onbekende halfbroers en halfzussen nog wel opdagen? - Ben ik obsedeert bij het weten waar ik vandaan kom en wie mijn familie is? - Heb ik het recht om mijn gevoelens te uiten en deze te delen? - Wat als hij het contact verbreekt? - Ben ik wel goed genoeg? - Heb ik iets verkeerd gezegd? - Willen ze wel contact? - Ben ik te veel?
- Wat als...? (alles met een negatieve uitkomst) Wat andere mensen zeggen en vragen die je beter niet moet zeggen. (wat bij mij de gevoelens angst, woede, afkeer en verdriet veroorzaakt): - ''Wees dankbaar dat je leeft en dat hij gedoneerd heeft. Anders was je er niet.'' - ''Stop met zoeken, ze willen helemaal niet gevonden.'' - ''Ben je niet bang dat je je ouders pijn doet?'' - ''Hij is je vader niet, hij is maar een donor.'' - ''Ze zijn helemaal geen familie van je.'' - ''Hij is jou niks verschuldigd.'' - ''Je bent zo gewenst.'' - ''Zal je liever niet bestaan?'' - ''Het is maar DNA.'' De dingen die mij blij maken mogen naar mijn idee altijd tegen mij gezegd worden. Maar dingen die ik liever niet wil horen, zeg die ook maar beter niet. Anders krijg ik een mix van verschillende negatieve emoties en kan ik daarna een hele lange discussie met je aangaan. Mijn emoties zal ik graag ana je uitleggen als je open staat voor mijn mening. Zo niet, dat ben je het gesprek niet waard. Ik hoop dat op een dag, niet ver in de toekomst het taboe wat lust om het zijn van een donorkind, maar ook op het zijn van een donor, en het gebruiken van een donor ophoud. Dat het normaal bespreekbaar is. En dat elke partij de feiten kent en zijn of haar rechten en mogelijkheden. Een donorkind’s gevoelens zijn gevoelens waar ze recht op hebben die te hebben en ook om ze te uiten.