Ik ben een kind van mijn ouders. Ik ben een kind van mijn twee moeders. Ik ben een kind van mijn vader. Ik ben een kind van een gescheiden stel. Ik ben een kind van een donor. Ik ben een kind van mijn moeders die altijd mijn geluk boven dat van hen hebben gezet en dit op elk moment weer zouden doen. Ik ben een kind van mijn vader die open staat voor alle kansen die het leven bied, waaronder de openheid op welke manier mijn halfbroers en halfzussen en ik contact met hem wensen. Ik ben kind van mijn moeder die soms te lang kan doorpraten als ze enthousiast is. Ik ben een kind van mijn vader die juist totaal het tegenovergestelde is van mijn moeder, een persoon die soms wat stiller is en liever lijkt te luisteren dan te praten. De extravert vs de introvert, zij vormen samen mijn gecombineerde genen pakket. Ik ben een kind van mijn moeders die mij leerde wat liefde is. Ik ben een kind van mijn vader, de man die de ''hoofddetective'' van onze familie is, sinds ik hem ken weet ik ook dat dit talent daar zit. Ik ben een kind van drie mensen die elkaar niet kenden toen zij mij verwekten en toen ik op de wereld werd gezet. Ik ben een kind van drie mensen die ik elkaar heb zien ontmoeten voor de allereerste keer, en daarna ook nog een aantal keer door de jaren heen. Ik ben een kind van een groep van vele donorkinderen verwekt door mijn vader. Ik ben een kind van twee power vrouwen die zonder iets te vragen weet hoe ik mij voel. Ik ben een kind van een man die duidelijk weet wat hij wil, hij doet wat hij wilt en zorgeloos lijkt te leven. Ik wou dat ik dat kon... Hoewel ik voor altijd het kind, de dochter van mijn ouders blijf ben ik nu niet meer ''een kind'', ik ben namelijk ''een volwassene''. Een volwassen vrouw die een eigen mening en (complexe) gevoelens heeft over haar ontstaansgeschiedenis en bij het leven wat ze lijd. Ik ben een kind van mijn ouders, maar daarnaast ook een kind van mezelf. Want het kleine kind wat ik ooit was komt soms weleens denkbeeldig op mijn schoot zitten, stelt mij vragen over hoe haar leven gaat verlopen. Terwijl ze ook zorgeloos leeft, heeft ze daarnaast ook erg veel vragen. Ik bescherm haar tegen de pijn die mensen haar willen aan doen. Met haar gevoelens, elke dag kijkend naar de toekomst leeft zij voort in mij. Hand in hand lopen wij. Zij aan zij, schouder aan schouder. Proberend toch elke dag met een lach voort te leven. Ook al is het goed om op zijn tijd terug te kijken, soms kun je daar onder bezwijken.
