Toen dat mijn opa stierf en wij bezig waren met huis leegruimen kwam ik een klein leeg fotolijstje tegen. Het kleinste fotolijstje wat ik ooit heb gezien. Er zal net een pasfoto in passen. Dit lege kleine lege fotolijstje staat inmiddels in mijn huis, in mijn slaapkamer op mijn nachtkastje. Vanaf het moment dat ik het kleine lege fotolijstje in mijn handen hielt wist ik dat ik het een plek moest geven. Het een plek geven staat voor waar ik het wilde hebben maar ook staat het voor iets symbolisch. Het kleine fotolijstje is leeg. Geen foto, geen moment bevroren in tijd. Dit fotolijstje staat voor de onbekende mensen waar ik nog geen bevroren moment in de tijd mee heb, een foto of beeld van wie ze zijn. De hoofdpersonages van het kleine lege fotolijstje zijn de halfbroers en halfzussen waarvan ik nog geen goed beeld heb en wie ik op het moment nog geen goed moment mee heb gehad om ze in de ogen aan te kijken en meer over elkaar te weten te komen. Al is het fotolijstje erg klein, gevuld is het met een gevoel van veel mensen. Het onbekende beeld van een groep mensen die ik niet ken, mijn halfbroers en zussen. De mensen zonder een gezicht.
