Wanneer zich een openbare tragedie voordoet, kan de impact ervan op verschillende manieren worden gevoeld. Vaak doen deze effecten ons stilstaan en vragen we ons af waarom we ons zo verdrietig voelen over mensen die we niet kennen of - hoewel ze een onderdeel van ons zijn - waarom een mogelijkheid van elkaar kennen niet mogelijk is. Dit omdat diegene al is overleden of omdat diegene geen contact wenst te hebben met je.
De herkenbaarheid van verdriet wat donorkind dan voelt is bij de meeste mensen wel te begrijpen.
Treurende openbare tragedies
Velen van ons vragen zich af waarom we ons verdrietig voelen als we de mens niet persoonlijk kennen. In dit geval - waar de omstandigheid betrekking had op ouders, hun kinderen en een bekende atleet - zijn er meerdere redenen om zo'n verdriet te voelen.
Ten eerste is het ongeluk hartverscheurend en is het menselijk om mee te voelen met de dierbaren van de slachtoffers die ouders, broers en zussen, partners en vrienden hebben verloren. Ten tweede, buiten de relativiteit van de ouders en kinderen die naar een sportevenement reizen, leefde Kobe Bryant in de publieke belangstelling. Het publiek heeft een unieke ervaring van het gevoel alsof we hem op een bepaalde manier kennen, aangezien hij al vele jaren deel uitmaakt van het weefsel van ons leven.
Het is oké om iemand te rouwen die je niet persoonlijk kent
Sterfgevallen kunnen bij veel mensen gevoelens van verdriet en verdriet oproepen - het is eigenlijk normaal en te verwachten. Hoewel het in eerste instantie misschien verwarrend lijkt om verdriet te hebben over de dood van iemand die je niet kent, is het belangrijk om jezelf toe te staan alle gevoelens die opkomen te voelen en het verdriet en verdriet te erkennen. Sommige donorkinderen hebben dit als de mogelijkheid hebben gehad om bijvoorbeeld hun biologische donor ouder of diens ouder niet hebben kunnen ontmoeten. Het is niets om je voor te schamen. Deze gevoelens zijn over het algemeen als golven; ze komen naar boven, je rijdt ze naar buiten, en dan gaan ze voorbij.
Het kan misschien net zo voelen als de dood van een publieke figuur, of iemand anders die u niet kent, kan bijzonder ingrijpend zijn voor iemand die onlangs een persoonlijk verlies heeft geleden. Verdriet verschijnt op vele manieren, in vele vormen. Het kan zelfs gemakkelijker zijn om iemand te rouwen die je niet kent dan iemand die je dierbaar was.
Verdriet ziet er voor iedereen anders uit
Rouw is een heel persoonlijk proces. Sommigen hebben tijd voor zichzelf nodig en keren zich tijdens het rouwen naar binnen. Anderen vinden troost in het omringen met vrienden en geliefden en praten over de persoon die is overleden. Bovendien vinden velen steun in een spirituele oefening, rouwgroepen of praten met een therapeut.
Er zijn ook situaties waarin verdriet onhandelbaar wordt. Hoewel het niet aan te raden is, wenden sommigen zich tot coping-mechanismen die schadelijk kunnen zijn - zoals alcohol en drugs - om zichzelf te verdoven van de pijn van het missen van hun geliefde.
Tekenen en symptomen van gecompliceerde rouw
Hoewel gecompliceerde rouw er voor iedereen anders uit kan zien, kunnen de tekenen en symptomen van gecompliceerde rouw doorgaans zijn:
Intens verdriet, pijn en gepieker over het verlies
Focus op weinig anders dan de dood
Extreme focus op herinneringen aan de overledene of overmatige vermijding van herinneringen
Intens en aanhoudend verlangen naar of smachten naar de overledene
Problemen met het accepteren van de dood
Gevoelloosheid of onthechting
Bitterheid over het verlies
Het gevoel hebben dat het leven geen zin of doel heeft
Gebrek aan vertrouwen in anderen
Onvermogen om van het leven te genieten of terug te denken aan positieve ervaringen
Rouwen bij leven
Het rouwen kan ook als een persoon nog in leven. Dit kan zijn juist omdat je rouwt omdat je geen relatie met de person hebt, bijvoorbeeld je biologische donor ouder of halfbroers en halfzussen. Deze gevoelens mogen er ook zijn, maar als deze gevoelens er niet zijn is ook niet erg. Een situatie als die van donorkinderen is erg complex.
