Trailer Papapa
Samenvatting
Elin is een donorkind, groeit op bij twee moeders en heeft geen contact met haar biologische vader. Op 18-jarige leeftijd krijgt ze de kans om hem te ontmoeten. Bij de F.A.R-kliniek zijn ze gespecialiseerd in het faciliteren van de eerste ontmoeting tussen donorvader en kind, waarbij ze op maat gemaakte therapie-oefeningen sturen om de verloren tijd in te halen en de relatie een impuls te geven. Voor Elin blijkt de eerste ontmoeting met haar onbekende vader echter complexer dan ze ooit had gedacht. 'Papapa' is een verhaal over emoties en verwachtingen, en hoe deze niet altijd aan elkaar voldoen.
Hele film Papapa - Wachtwoord: papapa
Review Heb je 20 minuten over? Genieten van drama's met naturalistische dialogen en aangename cinematografie? Bekijk zeker eens de Deense korte film Papapa! Papapa, uitgebracht in 2020 en winnaar van de categorie Beste Fictie bij de Ekko Shortlist Awards 2021, vertelt het verhaal van het door een donorkind Elin, die haar biologische vader Jens ontmoet, en de emoties van beiden toen ze elkaar ontmoetten.
De film speelt zich af in de FAR-kliniek, een organisatie die gespecialiseerd is in het introduceren van donorkinderen bij hun biologische vader door middel van een reeks op maat gemaakte activiteiten die zijn ontworpen om een ouder-kindrelatie te introduceren en aan te moedigen in een gecontroleerde omgeving en gedurende een korte periode.
Sommige van deze activiteiten omvatten het simuleren van hun eerste ontmoeting op een luchthaven en het vervolgens herhalen van de eerste ontmoeting nu beide partijen elkaar leerden kennen, een gesimuleerde visreis en een professionele fotoshoot. Meeste activiteiten zijn ongemakkelijk voor de hoofdpersonen, terwijl de kliniek zelf er vrij generiek en kunstmatig uitziet. Soms voelde het alsof er een ongepaste spanning bestond tussen de twee hoofdrolspelers, maar op andere momenten voelde het alsof er een gemaskerde slechterik in een schaduwrijke hoek van de kamer zou verschijnen.
Wat volkomen natuurlijk en ongelooflijk menselijk aanvoelde, waren de reacties en emoties van Elin op elke situatie. Deze natuurlijkheid en de onhandigheid, zowel in de dialoog als in het fysieke acteerwerk, die de ups en downs van een bloeiende eerste liefde uitbeeldde door middel van dezelfde naturalistische dialoog en langdurige scènes. die oorspronkelijk overbodig lijken. Het moment dat donorkinderen met hun biologische vader een relatie willen opbouwen wordt dan ook vergeleken met de puberteit en het moment dat jongeren beginnen met daten. Vol hormen, nog geen idee wat er aan zou komen.
Papapa gebruikt dezelfde technieken om de uitdagingen te benadrukken die gepaard gaan met het voor de eerste keer ontmoeten van een vreemde met een reeks enigszins verwachtingen voor de potentiële relatie. Via deze filmtechnieken volgen wij als publiek Elin, die langzaamaan steeds meer in de war raakt en zich ongemakkelijk voelt bij de ervaring.
Elins verwarring wordt vooral duidelijk in één scène, waarin zij en Jens tegenover elkaar moeten staan en moeten oefenen met het gebruik van verschillende titels op elkaar om hun nieuwe dynamiek te leren kennen. Jens begint de termen 'mijn dochter' en 'mijn kind' te gebruiken, terwijl Elin uiteindelijk haar frustratie over de situatie uitdrukt en uitroept: 'Dit voelt gewoon totaal... De woorden hebben uiteindelijk geen betekenis.' Deze verklaring komt nadat ze het Deense woord voor 'vader' – papa – keer op keer herhaalt, wat uiteindelijk het woord in zichzelf vermengt en zo de titel van de film oplevert.
Het voelde net alsof de regisseur ervoor gekozen heeft om de interacties tussen Elin en Jens in zo’n kunstmatige omgeving te presenteren om te benadrukken hoe vreemd en uniek de ervaring van het ontmoeten van een biologische ouder zou kunnen zijn voor een donorkind. Als wij ons als publiek een beetje onzeker voelen over de setting, kunnen we ons gemakkelijker inleven in Elins eigen onzekerheid in de situatie.
Er zijn ook momenten waarop de kamers waarin beide personages zich bevinden leeg, donker of een combinatie van beide zijn, waardoor het lijkt alsof de personages op een podium optreden. Bij nader inzien was dit een slimme beslissing van de kant van de filmmaker, omdat het de relatie tussen de personages accentueert, in plaats van hun ietwat onconventionele reden voor ontmoeting. Elk van deze keuzes van de filmmaker voegt een extra laag toe aan de ervaring, waardoor het publiek emotioneler het verhaal ingaat.
Er is gedurende het grootste deel van de film een opvallend kleurenschema van blauw en oranje. Blauw en oranje zijn complementaire kleuren, en dit schema is vrij gebruikelijk bij verhalen waarbij de mens centraal staat, omdat menselijk vlees de neiging heeft een warme, oranjeachtige tint af te geven, waardoor, in combinatie met blauwe tinten, de mensen in een film echt standvastig worden. uit. Wanneer Elin luistert naar Jens die haar vertelt dat hij zich intuïtief met haar verbonden voelt, en zij als reactie daarop uitlegt dat ze moeite heeft om een verbinding te voelen, is het kleurenschema gedempt, wat de zware emoties van de scène weerspiegelt. De slotscène van de film is veel meer verzadigd dan de vorige, waardoor Elin en Jens als individuen meer gescheiden lijken, maar ook levendiger en comfortabeler. Als toeschouwer moeten we begrijpen dat hoewel Elin en Jens verschillende emoties voelden tijdens deze ervaring, het delen van deze emoties niet alleen Elins eigen verwarring oploste, maar het paar ook in staat stelde om op goede voet uit elkaar te gaan.
Om het samen te vatten: Papapa voelde als een heel menselijk verhaal. Vanuit professioneel perspectief bood de film een merkwaardige suggestie voor de manier waarop donorkinderen hun biologische ouders het beste zouden kunnen ontmoeten. Vanuit het perspectief van de patiënt zou Papapa het feit kunnen bevestigen dat niet alle ontmoetingen met biologische familieleden eenvoudig zijn, en dat het hebben van een reeks emoties of het zich verward en/of overweldigd voelen een heel natuurlijke reactie op de situatie is. Ik heb erg genoten van deze korte film en zou je willen aanmoedigen om hem zelf te bekijken, vooral als je je ooit hebt afgevraagd hoe het zou kunnen zijn voor donorkinderen om hun biologische familieleden te ontmoeten.