Zoon Max Verstappen en vader Jos Verstappen. Na de strijd van de formule 1 zaten ze even samen bij elkaar. Een mooi shot. Wat ze tegen elkaar zeiden, kon je niet horen. Je zal zien dat er journalisten zijn die dat gaan vragen, maar uit respect voor de intimiteit tussen vader en zoon hoop ik niet dat iemand dit ooit gaat vragen.
“Goed gedaan, lieverd. Niet vergeten oma en opa straks te bellen.”
“Nee, vergeet ik niet, pap.”
“Ik ben heel erg trots.''
Heb ik een gesprek als deze ooit met mijn vader gehad? Nee, daar was ook geen reden toe. Op mijn 16e werd hij pas een onderdeel van mijn leven. Daar had hij en niet ik voor gekozen. Dat hij daar een kans voor gaf was al iets wat mij trots maakte op hem. Hij had geen groot echo zoals donoren die hadden besloten om in de anonimiteit te blijven. Mijn vader was en is open voor alles wat ik van hem wenste. Een soort van droom man van een vader in mijn gedachten. Wat achteraf ook hem wat te de hemel in prijzen is, maar ja zo voelde ik mij nu eenmaal. Ik had een kans om te weten wie hij is en die heb ik ook gepakt.
Maar hij nam in mijn jeugd niet deel aan al mijn theaterprojecten, zwemlessen, afzwemmen en de eindmusical. Die geschiedenis delen we niet. 1 maart 2017 leerde we elkaar kennen. 25 maart 2017 vond de premiere plaatst van de documentaire Vader Onbekend waar ik een deel vanuit maak. Ik besloot toen om mijn vader daarvoor uit te nodigen, dezelfde maand dat ik hem had leren kennen. Daar zaten we op een rij... Kijkend naar de film, afwachtend tot ik op beeld kwam. Tussendoor was ik naar hem aan het kijken, wat zal hij vinden van wat ik allemaal te zeggen heb? Dit was de tweede keer dat ik hem ontmoette. Normaliter ontmoeten mensen hun vader daar niet voor een tweede ontmoeting. Maar ach, ik moest toch wel de eerste zijn hė? De derde keer dat ik mijn vader zag was op mijn diploma uitreiking van de middelbare school. Het klinkt zolang geleden, maar herinner het mij nog alsof het gisteren was. Ik zie mijn moeders, vader, zusje en opa met z'n alle naast elkaar in de zaal zitten. Af en toe draai ik mij om zodat ik kan zien wat zij van alles vinden. Achteraf krijg ik een bosbloemen van mijn vader, die hij verstoppend in zijn tas had meegenomen. Ik stel hem voor aan mijn mentoren en daarna nemen we op de parkeerplaats weer afscheid van elkaar.
Ik kon mij op dat moment nog niet voorstellen hoe erg speciaal zoiets kleins op de dag van vandaag nog steeds kan voelen. Zo een kleinhoogte puntje in je leven. Als ik achteraf naar de foto's kijk die ervan ons zijn zie ik een sprankel in zijn ogen. Een twinkeling van geluk. Is dat hoe een vader trots naar zijn dochter kijkt?
Comments