Vanaf het begin dat ik rond mijn 16e dieper begon na te denken over mijn bestaan: ''Wie ben ik, waar kom ik vandaan?'' Ik begon mezelf soms als een levend experiment te beschouwen. Ik lijk niet op mijn familie, was het omdat ik vanaf mijn geboorte al niet in de standaarden van mijn familie paste? Mensen waar naar ik wel kan kijken zijn over het algemeen mijn broers en zussen die zowel niet en wel met mij in contact zijn. Bijna al onze broers en zussen bekend. Nog maar 6 te gaan, dan zijn we allemaal bekend, is er nooit meer de vraag ''Wanneer komt er weer een nieuwe halfbroer of halfzus?'' Spoiler: Sinds een week hebben we een nieuw verzoek via Stichting Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting van een half sibling die contact wil. Wat we weten over deze persoon? Nog helemaal niks. Een nieuwe waiting game...
Ik heb inmiddels 20 van mijn 32 broers en zussen ontmoet. Ik heb met 24 van mijn broers en zussen gesproken. Met sommige deelde ik maar een enkele zin, want ze hebben er namelijk dan geen behoefte aan contact met broers en zussen. Wat mag, maar toch vraag ik mezelf af of we samen op een dag in dezelfde kamer kunnen zitten en onze levens kunnen vergelijken. Maar daarnaast ook mijn droom waar kunnen maken. Een portret van al mijn broers en zussen bij elkaar. Het is een grote droom, die waarschijnlijk nooit uit gaat komen, maar he, een vrouw mag toch dromen?
Коментари