amboom onderzoek ook wel met een duur woord genealogie genoemd. Het is al zo’n 4 jaar mijn hobby. Jaar bij jaar kom ik meer te weten over mijn familie. Ik kwam te weten waar ze vandaan komen. Wie ze waren en wie hun familie was. Ik vond foto’s van een hoop. Ik starten mijn eigen archief met oude papieren die ik van mijn moeders familie geërfd heb. En van mijn vaders familie bezocht ik online een hoop archieven en kon ik via verre familieleden foto’s van voorouders terug vinden. Voor de rest heb ik nog fotoalbums van mijn vader en ook van mijn oom mogen terug zien waardoor de familieleden die ik op het internet vond meer een plaatst kregen en verzekerd werden. Dit zijn mijn voorouders. Maar ook mijn ooms, tantes en neven en nichten.
Mensen snappen het soms niet dat ik geïnteresseerd ben naar het verleden. Ze zeggen mij dan dat ik naar de toekomst moet kijken. Maar hoe kan ik naar de toekomst kijken als ik mijn verleden niet ken. Nederland kan ook niet goed voor uit gaan als wij af en toe niet terug kijken naar wat er vroeger in Nederland heeft afgespeeld.
Everything happens for a reason. Waarom zouden we mensen moeten herinneren? Zelf familieleden en mensen die je misschien niet mag. Er was een moment ooit dat jullie elkaar mochten. Ik weet het zeker. Want de mensen die het meest om elkaar geven maken dan ook het meest ruzie.
Je kent dan misschien nog niet de familieverhalen maar zodra je je stamboomonderzoek start vallen er hoogstwaarschijnlijk puzzelstukjes op hun plaats. Dat kwam als eerste bij mij al toen ik de ooms en tantes van mijn opa en oma aan mijn moederskant ging uitwerken. De tijd dat ik gedeeltelijk bij mijn opa en oma woonde vertelde ze ons een hoop familie verhalen. Ik ben zo blij dat ik deze verhalen mee kan nemen en deze kan delen met mijn nageslacht en mijn (toekomstige generatie) familieleden.
Aan mijn vaderskant van zijn familie weet ik weinig tot niets. Van mijn vader heb ik enkele verhalen gehoord en van mijn oom ook. Ik heb via hen er een paar van mijn grootouders gehoord maar heel erg weinig.
Het internet gaf mij inzicht over mijn oudooms en oudtantes. Mijn vader vertelde de eerste keer dat ik hem ontmoette over dat één van zijn ooms samen woonde toen hij nog jong was met zijn tante in de stad die ik al jaren mijn thuis noem. Dat gaf mij een shock. Uiteindelijk kwam ik er achter dat mijn oudoom en oudtante overleden zijn toen ik nog erg jong was. Maar wat had het raar geweest als ik ze was tegengekomen. Ze hebben op het moment kleinkinderen die in de leeftijdscategorie zitten van mij en mijn broers en zussen. Ik weet gelukkig nu hun namen maar wie weet. Ik had zomaar bij ze op de peuterspeelzaal gezeten kunnen hebben of op school. Misschien hebben we ooit wel samen buiten gespeeld of hebben we samen voetbal of dierenplaatjes staan verzamelen bij de supermarkt. Of heb ik een doelpunt gescoord tegen het team van één van mijn nichten tijdens het schoolvoetbal toernooi van onze stad. Het voelt zo erg raar.
De kracht van stamboomonderzoek en de kracht van het herinneren. Er werden vroeger niet voor niets familiegroep’s foto’s gemaakt. Bij speciale gelegenheden kwam de hele familie bij elkaar en maakte ze een foto. Zulke foto’s zijn voor mij zo waardevol. Je krijgt dan echt een gevoel als je je familieleden ziet die misschien zelfs meer dan eeuw geleden geboren zijn.
Door de film Coco heb ik de Mexicaanse feestdag dia de los muertos (de dag van de doden) leren kennen. Dit jaar tijdens dia de los muertos heb ik geleerd over mijn familie. Ik heb 2 jongere halfbroertjes voor het eerst ontmoet en kon ik ze eindelijk officieel welkom heten in onze halfjes/ bonus familie. Ook kreeg ik dezelfde dag dat ik hen ontmoette ook eindelijk een e-mail terug van mijn grootmoeder. (De moeder van mijn biologische vader.) Ik had geen e-mail meer terug verwacht maar haar contact is heel erg welkom. Haar brief was erg mooi en helemaal niet wat ik verwachten. Hij was veel mooier dan ik ooit had gedacht. Op naar een toekomst waar we elkaar kunnen leren kennen en waar ze meer informatie kan delen met mij over onze voorouders zodat deze informatie bewaard blijft voor het nageslacht. Mijn halfbroers en halfzussen en ik zijn het enige nageslacht van het gezin waar mijn vader in opgroeide. Wij en ons nageslacht zijn de enige nakomelingen. En ik ga ook zeker in de toekomst ook aan hen laten weten wie onze vader en grootouders waren. Ik ga ze herinneren zodat ze nooit worden vergeten...