Er is een oud gezegde: het verleden is het buitenland. Ze doen daar dingen anders dan hier. Anemoia. Kijkend naar oude foto’s van voor mijn tijd is het moeilijk om niet te wonderen. Een vleugje nostalgie voor tijden die ik niet heb meegemaakt. Het voelt alsof ik zittend aan de zijkant van de weg zit terwijl de lokale bevolking langs komt. Wie leefden er en gingen dood voordat ik hier kwam? We was mijn familie? Wat voor mensen waren ze? Ze leefde op dezelfde aarde. Ze keken naar dezelfde maan. We ademen dezelfde lucht. Hetzelfde bloed wat door hun aderen stroomde, gaat nu doordat dat van mij. Maar ze leefde in een totaal andere wereld, in een totaal andere tijd. Het is een wereld nog vol met stof bedekt vanaf de grens. De wereld van volwassenen die met de hand worden neergeslagen. Een wereld vol met voortuinen, waar s ’avonds vuurtjes branden. Of conversaties vanuit de tuin over het hek. Werkend op het boerenland. Ik kijk terwijl ze al gedaan zijn met hun leven naar de foto's. Het lijkt zo belangrijk, ook al is hun verhaal misschien al een keer vertelt. Al veranderd de manier niet waarop het is gebeurd. Maar ze gaan toch weer verder. Het verleden is het buitenland. We zijn allemaal alleen toeristen. We kunnen niet van ons verwachten om de lokale bevolking te begrijpen. Waarom ze dingen doen die ze deden. We kunnen alleen hopen dat ze even stil hebben gezeten zodat er een foto is waar we onze herkenning in kunnen vinden. Dat hun verhaal is vastgelegd. Zodat we voor een moment in hun wereld kunnen zitten. Met de grenzen die ons beschermen tegen de rest van de tijd. Als een getijdenpoel net buiten het bereik van de golven, waardoor je in het moment kunt blijven hangen - zo helder en stil dat je je eigen weerspiegeling kunt zien.
Die weerspiegeling laat het mogelijk zijn dat het reflecteren op het verleden mogelijk is. Mijn eigen verleden maar ook het het verleden van mijn voorouders waarop ik kan reflecteren geeft mij kracht om door te kunnen gaan. Ik reflecteer ook op het verleden van mijn ouders en wat zij hebben gedaan. Dat doe ik ook al kan ik er niks aan veranderen, ik ben een luisterend oor die aan de zijkant zit van hun verleden. Ik maak mijn eigen stappen en kan daar alleen maar van leren en dingen anders doen zover ik dat wil.
Ik bouw aan een toekomst waarin ik dingen anders wil gaan doen dan de mensen in mijn verleden. Ik wil geen ruzies in de familie, ik wil van van mijn familie houden zover ik dat kan en zij mij toelaten. Ik wil eerlijkheid, luisterende oren en geen geheimen. Ik wil dan ook geen familieoorlogen. Ik wil een schouder zijn om op te kunnen huilen, een persoon waar je je gevoelens bij kwijt kunt. De persoon zijn waarmee je kunt lachen. Ik wil de persoon zijn die meehelpt aan de verandering aanbrengen aan een systeem dat niet zo had moeten zijn. Je kan wel raden over welk systeem ik praat: de fertiliteit' industrie/ donorconceptie industrie. Dat het recht mag zegen vieren en dat de rechten van donorkinderen voorop worden gezet. Dat het taboe verdwijnt, dat anonieme donatie nergens meer ten spraken is. Dat geheimen houden voor je kind niet als een mogelijkheid wordt gezien. Hoewel ik weet dat dit niet als een normaal straatbeeld gezien gaat worden voor nog een hele lange tijd... Nog langer gaat het duren dan ik leef als we met z'n alle niet de handen in één slaan met als doel het de menigte niet duidelijk maken dat geheimen in je leven hebben niet oké is. Ik kan ik niet wachten op deze tijd.
