14 september 2016. 4 jaar geleden. Ik was nog 15 jaar en ik werd bijna 16 jaar. Ik was in het proces van het ontmoetten van mijn vader. Het eerste nieuws kwam ik net achter voordat ik mijn blog startte. Ik kwam er namelijk achter dat ik ben opgevoed in een waarheid die niet de waarheid is. Ik vroeg als kind wel eens aan mijn ouders of dat hun donor, mijn vader ook aan andere stellen sperma had gedoneerd. Met de vraag dus of ik nog broers en zussen kon hebben. Mijn ouders vertelde mij dan altijd dat hen vertelt is dat de donor speciaal voor hen gekozen was wat hen was uitgelegd. Wat zij daar mee dachten was dus dat ik donorconceptie geen halfbroers en halfzussen kon hebben. En toen ik het donorpaspoort van mijn vader zag had ik geen hoop meer want er stond dat hij zelf geen kinderen had gekregen met een partner.
Om er dan op je 15e achtergekomen dat je in een leugen heb geleefd al die tijd voelt zo erg raar. Jij kijkt dan heel erg anders terug op je leven. Maar ook nu kijk ik er anders na. Toen ik het voor het eerst wist dacht ik overal halfbroers en halfzussen te zien. Mensen die dezelfde soort ogen als mij hadden of op één of andere manier op mij leken. Toen het van 19 zwangerschappen van mijn vader naar uiteindelijk naar minstens 32 halfbroers en halfzussen ging was dat wel raar. de shock die kwam later pas. Het verhaal van mijn halfbroers en halfzussen begon met gevonden worden door mijn halfbroer en halfbroertje met kerst 2016. Iets meer dan 1 jaar later, 2018 dook er een halfbroertje op via stichting donorgegevens Kunstmatige bevruchting. Toen lach het even stil en in 2019 ontmoette ik 3 halfzusjes en 1 halfbroertje van mijn vaders privé donaties. En nu is het 2020. 2 halfbroers en 1 halfzus vonden dit jaar tijdens corona tijd. 1 halfbroertje en een halfzus vonden mij door het zoeken op google. En 1 halfbroer deed een DNA match en was mijn eerst DNA match met een halfbroer. En later dit jaar ga ik nog eens 2 halfbroertjes ontmoette van mijn vaders privé donaties wie van de jongere generatie van onze halfbroers en halfzussen zijn.
In 2019 zat ook vol met interviews. En ook vol met Donorkinderen, ouders en donoren die ik geholpen. Maar wat voor dromen kan ik nog hebben voor de toekomst voor mijn blog? Mijn dromen voor de toekomst met mijn blog zijn heel simpel. Ik hoop dat dit in de jaren die nog komen gaan een plek kan blijven waar ik mijn verhaal deel en gevonden kan worden door mensen die mij nodig hebben.