Om één van de oudste te zijn van groep van 32 halfbroers en zussen is toch iets “speciaals.” Of nou ja niet perse speciaal, misschien zelfs een beetje apart. Het is niet zo goed in woorden te omschrijven. Het zijn meer gevoelens, waar geen woorden voor zijn.
Deze week kreeg ik een herinnering door één van mijn leerlingen, dat het jongste halfbroertje of zusje dat verwerkt is via het AMC net zo oud moet zijn dit jaar als de leerlingen die ik nu lesgeef. Het is zo raar nog steeds dat ik van minstens 12 halfbroers en zussen niet weet wie ze zijn. Ze kunnen hier zomaar in mijn buurt rondlopen. Op stage of als ik gewoon een dagje weg ga.
Ik houd echt van kinderen. Als ik een kind zie die al een klein beetje op mij lijkt vraag ik mezelf gelijk af of ze een halfbroer of halfzus van mij kunnen zijn. Op dit moment zijn mijn onbekende halfbroertjes en halfzusjes tussen de 9/10 en 15 oud(als iedereen zijn aanvraag op hun 16e heeft gedaan). Ze zijn allemaal in zulke verschillende fases in hun leven. De één hoeft zich nog helemaal niet zo druk te maken over het leven zo jong, de ander zit misschien in groep 8 en is druk bezig met groep 8 en de eindmusical. De ander start of eindigt zijn of haar tijd op de middelbare school. En dan zijn er nog zoveel meer dingen die ze kunnen overkomen.
Ik kan niet wachten tot we elkaar ontmoeten. Ik kan niet wachten tot de volgende komt opdagen. Maar aan de ander kant haat ik dat ik niet weet wanneer het zal gaan gebeuren. Of het over 3 maanden, over een jaar, of misschien zelfs over een jaar of 5 is. Ik kan ze geen fijne verjaardag wensen, geen succes met examens of met de school musical. En soms vind ik dat best moeilijk omdat ik mijn eigen leerlingen deze fases wel zie doormaken dit jaar van dichtbij. Ze stellen mij vragen, vertellen hun angsten en de dingen waar ze mee zitten. En ik ben zo blij dat ik ze daar bij kan helpen. Maar soms wil echt ontsnappen aan het donorkind zijn en gewoon iemand zijn die 32 broers en zussen heeft maar wel ermee in contact is. Ik wil er voor iedereen kunnen zijn die mij en mijn zusterlijk advies nodig heeft. Iedereen die in contact wil zijn sta ik open voor. Ik weet uit cijfers dat de meeste van mijn 12 onbekende halfbroers en halfzussen hoogstwaarschijnlijk enig kind zijn. En ik wil ze graag laten weten dat ze er niet alleen voorstaan. Ik probeer een goede halfzus te zijn. Ook al ben ik niet perfect... ik ben er als je mij nodig hebt. Al is het leeftijdsverschil groot. Dat boeit mij helemaal niks. Het belangrijkste is dat we samen kunnen lachen, avonturen kunnen beleven, herinneringen kunnen maken de rest van ons leven lang omdat we dat zelf willen en niet niemand daar iets over te zeggen heeft. Je zult nooit alleen zijn met een familie zoals die van ons. Die elkaar uiteindelijk gekozen hebben omdat we met elkaar willen zijn. Lieve halfbroer of halfzus, wees gelukkig en wees blij. Als het lot ons samenbrengt dan zijn we een wij. Lach en geniet iedere dag en maak plezier en weet dat ik niet wachten kan om je te kunnen zien. Om je in mijn arme te kunnen sluiten en zeggen ik ben blij dat je er bent. Mocht je deze blogpost lezen dan is het al gebeurd of het is bijna zover. Wij komen vast samen heel ver.
Liefs, je halfzus
Joëlle