30 mei 2019 – Een jaar is voorbij na de dag van het donorkind. Er was veel over te lezen en een hoop ouders, donorkinderen en betrokkenen deelde op hun profiel het kader wat ik had gemaakt voor onze speciale dag. Internationaal werd het door onze donorkind vrienden ook en gebruikte allemaal het kader en deelden allemaal hun eigen verhalen. De dag werd zo erg goed bereikt dat andere landen met donorkind organisaties maar ook adopties dat ze het graag internationaal wilden maken en voor een dag voor iedereen. Daarom werd er besloten dat de dag van het donorkind werd omgedoopt tot Genetic Identity day.
En o wat blij dat ik sinds een aantal jaar kan zeggen van wie ik afstam. Wie mijn vader is, wie mijn oom is en wie mijn grootouders zijn. En ook zelfs wie al mijn voorouders waren. Dat ik weet dat ik de komende tijd helaas nog even moet wachten tot ik mijn laatste half broertje of zusje ontmoet. Want ja ze duiken alle 32 niet te gelijk op. Als oudste zus van het stel, wel met 2 oudere broers heb ik altijd de verantwoordelijkheid gevoeld om er voor te zorgen dat mijn broers en zussen en ons toekomstig nageslacht altijd zullen weten waar ze vandaan komen en wie de rest is. En ook wie ons vader is mochten ze nooit de kans krijgen om hem te ontmoeten of om meer over hem te weten willen komen. Ook ons medisch dossier is een belangrijk punt. Zoals dat Cystic Fybrosis oftewel in het Nederlands vaak wel genoemd taaislijmziekte. Een half broertje van ons heeft het en we hebben allemaal een 50% kans om drager te zijn van het gen. Waardoor als onze partner het ook heeft we kinderen met deze ziekte kunnen krijgen... Ook zijn er een aantal van onze met dyslexie en autisme. Het is van belang dat een ieder van mijn half broers en zussen het weet mochten ze er zelf last van hebben en niet weten dat ze erfelijk belast kunnen zijn Ik ben zo erg bevoorrecht om zo een mooie familie te hebben. Met zulke aardige, slimme en talentvolle half broers en zussen. Waar ik dat aan te danken heb weet ik niet… maar elke keer als ik ze zie of spreek via app dan voel ik zoveel liefde. Van hen, en zelfs hun ouders. En mijn oom en donor vader die ook super aardig zijn en al mijn vragen willen beantwoorden als ik ze heb. Mijn gevoel zegt dat goed zit. En dat dit avontuur ook nog echt lang niet klaar is. Never nooit. De laatste eerste ontmoeting met een half broer of zus gaat misschien nog even duren maar tussendoor geniet ik vol op van alle ontmoeting die er met de rest nog gaan komen. Zoals de grootse half broer en zus meeting die komende zomer gaat komen.