In het verdrag van de rechten van het kind worden rechten genoemd die voor elk kind en mens belangrijk zijn.Er zijn meerdere artikelen met secties van de rechten van het kind die je kunt aanleiden als rechten die donorkinderen zouden moeten hebben net zoals ieder ander mens maar die niet worden gewaarborgd omdat het volgens de traditionele manier van donorconceptie via klinieken niet anders mogelijk is. Artikel 2 zegt namelijk het volgende: De rechten uit het Kinderrechtenverdrag gelden onverkort voor elk kind. Zonder uitzonderingen. Nu weten wij als donorkinderen dat dit dus niet klopt. Wij moeten opgroeien zonder het weten wie onze biologische familie is. Onze broers en zussen, ouder(s), grootouders, ooms en tantes en neven en nichten. Zo zijn er een aantal kinderrechten die niet gewaarborgd kunnen worden voor donorkinderen. Daarom start ik mijn blogserie genaamd: De kinderrechten die donorkinderen niet hebben waarin ik in elke blogpost één van de artikelen uit het kinderrechtenverdrag bespreek die niet overeenkomt met de rechten die donorkinderen in Nederland hebben. In deze eerste blogpost bespreek ik artikel 4: het realiseren van kinderrechten. Sinds deze rechten voor elk mens zouden moeten gelden en dar voor donorkinderen niet mogelijk is.
Artikel 4: Het realiseren van kinderrechten: Verdragstekst: De Staten die partij zijn, nemen alle passende wettelijke, bestuurlijke en andere maatregelen om de in dit Verdrag erkende rechten te verwezenlijken. Ten aanzien van economische, sociale en culturele rechten nemen de Staten die Partij zijn deze maatregelen in de ruimste mate waarin de hun ter beschikking staande middelen dit toelaten en, indien nodig, in het kader van internationale samenwerking. Kern: Staten moeten alles doen wat in hun macht ligt om kinderrechten te verwezenlijken. Toelichting: De overheid moet alle mogelijke maatregelen nemen om ervoor te zorgen dat de rechten van het kind waargemaakt worden. Dat betekent onder meer dat er duidelijke plannen moeten zijn voor hoe dat moet gebeuren. En natuurlijk dat daar geld voor vrij wordt gemaakt. Zoals ik eerder in het artikel al zei zijn er de rechten van de donorkinderen die niet gewaarborgd kunnen worden in het kinderrechtenverdrag. En dat gaan jullie zien in mijn andere blogposten over andere artikelen uit het kinderrechtenverdrag. Er is geld vrijgemaakt om donorkinderen en donoren via onder andere stichting donorgegevens kunstmatige bevruchting onder begeleiding van mensen van het Fiom samen te brengen maar die helpen niet zoeken naar de onbekende (donor)ouder door bijvoorbeeld uren met stamboomonderzoek bezig te zijn of het beheren van een supportgroep voor donorkinderen en donoren. Dat doen stichting donorkind en stichting donor detectives. Zij verdienen ondersteuning bij wat ze dagelijks doen om donorkinderen te helpen. De overheid zal alles moeten doen wat in hun macht ligt om mensen te helpen word er gezegd in het kinderrechtenverdrag.
Waarom doen ze dat dan niet net zoals in de staat Victoria (Australië) waar donorkinderen van anonieme donoren en donoren zelf met elkaar contact kunnen zoeken. Misschien wordt dit ooit een volgende stap voor Nederland? Alle donoren die bekend staan onder stichting donorgegevens kunstmatige bevruchting gaan contacten en alle donorkinderen zodat iedereen dan de waarheid weet en er contact gemaakt kan worden mocht beide partijen het willen. Inderdaad wel van te voren een DNA test sinds wij er in de community van donorkinderen al zijn achtergekomen dat na een ontmoeting met de (donor)ouder het later na een DNA test uitkwam dat het helemaal niet de biologische ouder was en deze 2 helemaal niks van elkaar waren. Door de slechte registratie van sommige klinieken in Nederland kan dit gebeuren. Met natuurlijk nog betere begeleiding dan dat er nu is zal wat er in Victoria is gebeurd ook mogelijk gemaakt kunnen worden in Nederland, bij de klinieken waar wel alles goed geregistreerd is maar geheimen over donorkinderen hun afkomst achter gesloten deuren ligt waar zij de sleutel niet van kunnen krijgen.
Hopelijk is dit toekomst muziek.