Ik ben er nu pas echt bij stil gaan staan. Dat het mogelijk is dat ik ze nooit leer kennen. Het is mij vaak gezegd dat het mogelijk kon zijn, maar ik zei van niet. Het maakt mij verdrietig. Mijn hart doet pijn als ik er aan denk. Het is een positie waar ik ben van ‘’what if it doesn’t happen?’’
Deze mensen spelen een rol in mijn leven maar ook in mijn gedachten. Ze spelen een rol in mijn leven ook al heb ik ze nog nooit ontmoet. Ze zijn een deel van mij. Ook al is er een kans dat ze nooit aan mij gedacht hebben, is er wel een kans dat mocht ik ze leren kennen ik een deel van hun leven kan gaan zijn. En in hun gedachten kan zijn. Je denkt zeker waar schrijft zij nu weer over? Dit kan toch alles zijn? En dat klopt. Mijn verhaal kan passen bij verschillende mensen. Adopties, donorkinderen, donoren of iemand die zijn familie niet kan leren kennen. Dit mooie stuk wat ik hier boven geschreven heb is speciaal voor mijn mystery family. De familie die ik nog nooit ontmoet heb. Mijn grootouders, oom en al mijn half broers en zussen. Mijn grootouders en oom, ik weet niet of mijn (donor) vader ooit iets vertelt heeft over mij en of hij misschien een foto van mij heeft laten zien. Maar toch zijn ze in mijn gedachten. Ik heb foto’s van ze van familie meetings. Ik zie ze en ik voel herkenning. Er wordt informatie over ze vertelt en ik voel mezelf van binnen huilen van vreugden. Ik voel nog meer herkenning. Mijn passie om leraar te worden komt ook zeker van deze kant. Daar mocht ik vorig jaar achter komen toen mijn (donor) vader vertelden dat zijn familie vol zit met leraren. Ik zie herkenning bij de half broers die ik heb en ik zie dat de aanleg voor leraar zijn, het dingen willen leren aan andere zit zeker wel in hun bloed zit. Mijn grootouders zijn op leeftijd, mijn grootvader begint vergeetachtig te worden vertelden mijn (donor) vader tegen mijn moeder. Ik heb veel van mijn (donor) vaders persoonlijkheid meegekregen wordt mij vaak vertelt, dus ik denk dat ik ook best wel wat van hen heb meegekregen. Over mijn manier van denken en hoe ik de wereld zie. Ik zal zo graag eens verhalen van ze horen van vroeger. Net zoals mijn grootouders aan mijn moederskant altijd deelden met mij. Dat ze vertellen over hun ouders en grootouders en hoe hun leven op de boerderij waar ze woonden is geweest. Ik zal zo graag de mogelijkheid willen geven om hun eerste en oudste kleindochter te ontmoeten. Daar zal ik erg voor open staan. Mijn oom, hij lijkt mij een aardige gast zover ik dat kan aflezen vanaf een foto. Ik zal hem zo graag een keer ontmoeten. Ik denk dat wij super veel gemeen hebben. Hij is leraar op een basisschool en houd ervan om met ICT te werken en wil dit graag in het onderwijs wat hij geeft verwerken. Ik bedoel maar, dat is gewoon hoe ik mezelf beschrijven moet als leraar.Ik hoop dat mocht ik ooit contact met hem hebben, ik een keer een dagje met hem kan meelopen als ik ooit vrij ben van school. Ik denk dat zijn manier van lesgeven misschien wel iets kan zijn voor mij ook al heb ik het nog nooit gezien.
Mijn half broers en zussen, ik weet van een hoop hoe ze heten, ik heb er een paar ontmoet en een hoop zijn er nu nog onbekend. Maar er is een kans dat ze nooit bekend worden. We zijn dan wel allemaal verwekt met hulp van sperma van een b-donor. Onze (donor) vader staat open voor een ontmoeting met iedereen, maar wat als er een half broer of zus is die nooit de behoefte krijgt om een aanvraag te doen om onze (donor) vader te ontmoeten? Er is in Nederland nog steeds geen online registratie systeem om in contact te komen met half broers en zussen en het is ook niet duidelijk dat je ook een aanvraag zal kunnen doen om alleen half broers en zussen te ontmoeten. Of misschien hebben ze daar niet eens behoefte aan. Hier kwam ik op doordat mijn moeder contact had gezocht met een vriendin vroeger. Zij was ook zwanger geraakt met behulp van een b-donor van het AMC. We hadden het er wel eens over dat we ons afvroegen hoe het met haar kinderen was afgelopen. De oudste is ouder dan mij dus zal er al iets gebeurd zijn? Zouden ze hun donorvader al ontmoet hebben? Mijn moeder was in het begin niet zeker of ze nu de kinderen verwekt had via het AMC of niet. Het was dus wel zo. Die vriendin had haar kinderen verwekt via het AMC. Ze vertelden dat haar kinderen geen behoefte hebben in een ontmoeting met hun donorvader terwijl hun moeder het wel gestimuleerd zal hebben en het er altijd over met ze zal hebben gehad. Een bom barsten in mijn hoofd. De realiteit was er even niet voor mij. Het is dus echt mogelijk… Het niet willen ontmoeten. Het niet interesseren in waar je vandaan komt. Ook al is het maar een klein beetje om het hoofdstuk af te kunnen sluiten. Ik vraag mezelf zo erg af of ze de ontmoeting met hun donorvader zouden doen als ze wisten dat ze erna hun half broers en zussen kunnen ontmoeten. Ik bid naar het universum dat het mij en al mijn half broers en zussen op een dag samen mag brengen. Ik wil niet tot op de dag dat ik dood ga het leven afsluiten zonder dat ik iedereen een knuffel heb mogen geven. Een gesprek heb mogen voeren en ik hopelijk een hoop van hen in mijn hart heb mogen sluiten. En ook nog eens de leukste tante ooit kan zijn voor wie dat willen. Voor mijn vele toekomstige neefjes en nichtjes. Zodat iedereen weet dat ze bloedfamilie van elkaar zijn.