Ik kwam een verhaal tegen op één van de internationale donorkind groepen.
Een donorkind, een volwassen vrouw wie op haar 60e er achter komt dat haar vader niet haar biologische vader is. Ik vroeg aan haar of ik haar verhaal mocht delen op mijn blog.
Zij stemde toe. Hierbij deel ik nu haar verhaal.
Hallo iedereen, Ik ben een beetje meer dan een week lid geweest, dus ik dacht dat ik mijn verhaal beter kon vertellen.
Op mijn 60ste had ik nooit gedacht dat ik een geheim zou leren dat zo groot is dat het een groot deel van mijn bestaan over wie ik was niet zou kloppen.
Wat ik eigenlijk nooit heb gedaan, is dat ik er nooit echt over nadacht waar ik vandaan kwam of wie ik was. Ik denk dat de meesten van ons die dingen als vanzelfsprekend beschouwen en geloven wat onze ouders ons als kinderen hebben verteld.
Dat was totdat ik besloot om mijn DNA-test in oktober 2017 te doen. Waarom deed ik het?
Geen specifieke reden behalve dat mijn vader een Sefardische Jood was met voorouders die in Spanje en daarvoor in Syrië hebben gezeten.
Dus omdat ik talloze verhalen had gehoord over mijn grootouders die uit Syrië emigreerden,
was ik benieuwd hoe hun migratie eruit zag en ik dacht dat AncestryDNA daar iets mee kon doen.
Mijn moeder was aan de andere kant Oost-Europees joods uit Hongarije en ergens tussen Oostenrijk en Polen. Ik herinner me de ochtend toen de resultaten in mijn mail verschenen.
Met een innerlijke opwinding kon ik niet wachten om te gaan zitten en elk stuk van de taart dat mijn afkomst was te bekijken. Ik opende de e-mail en daar was het, mijn "taart" helemaal geel met een klein stukje grijs. Waar ter wereld was dit? Ze hadden me de testresultaten van iemand anders gegeven.
88% Oost-Europees joods met sporen van Italië, Griekenland en het Midden-Oosten.
Er was geen enkele manier waarop dit mijn test kon zijn. Dus ik heb Ancestry gebeld.
Ik vertelde hen dat ze me de verkeerde testresultaten hadden gegeven.
De heer aan de andere kant hield vol dat er geen manier was geweest om me de verkeerde resultaten te geven en misschien waren mijn grootouders vanuit Oost-Europa naar Syrië geëmigreerd.
Het was logisch, maar het was niet de waarheid. Hij vroeg of ik mijn matches op familieleden had gecontroleerd. "Wat zijn matches en waar kan ik ze vinden?" Hij wees me naar de plek. Ik speurde de namen af om te zien of er iemand was die ik kende. Er was niet één persoon die ik kende! Op dit punt realiseerde ik me dat mijn vader niet mijn biologische vader was maar geen van mijn ouders leefden meer om er naar te kunnen vragen.
Aan de bovenkant van de lijst met matches stond een vrouw die als een familielid werd vermeld. Ik heb haar meteen gemaild en haar mijn volledige naam, e-mailadres en telefoon gegeven.
Mijn gedachten racen de hele dag, denkend aan een miljoen verschillende scenario's.
Ze heeft eindelijk gebeld. Ik vertelde haar hoe mijn DNA-test raar was en ik begreep het niet.
Ze zei: "Ik denk dat ik je kan helpen." "Leven je ouders nog?" Ik zei: "Nee". 'Kom je uit Brooklyn?' 'Nee, maar ik ben in Brooklyn geboren.'
'Was je moeders dokter Dr. Kurland?'
Hoe kon ze dat weten? Iemand die ik niet kende of nog nooit van had gehoord kende de verloskundige van mijn moeder! De man die mij heeft geholpen ter wereld te brengen.
De persoon die de droom vervuld heeft van mijn moeder om haar eigen kind te dragen. Deze "match" was mijn halfzusje, die twee weken vóór mij in hetzelfde ziekenhuis is geboren,
ook met hulp ter wereld gekomen door dezelfde arts die het sperma van een jonge Joodse stagiair gebruikte om onze moeders te insemineren.
Ze kende het verhaal omdat haar moeder het haar maanden geleden al had verteld. Een maand later bracht ik mijn DNA over naar MyHeritage en vond ik een halfbroer die de zoon was van mijn donor en er was ook een zuster.
En mijn donor leefde nog steeds en ging met pensioen in Californië. Hij is 90. In juni zijn mijn halfzus en ik naar Californië gegaan om hem en zijn gezin te ontmoeten. Niet alleen was deze ontdekking een schok voor mij, maar ook voor zijn vrouw en kinderen! Hij herinnert zich dat hij sperma had gedoneerd, maar nooit gedacht dat hij zou worden gevonden. Gelukkig voor ons is iedereen meer dan gelukkig en voelt zich heel gezegend.
In feite, zijn vrouw en kinderen van 52 en 56 konden niet meer verwelkomend zijn.
Soms is er een gelukkig einde aan al deze gekte.
Dit is zonder namen geschreven om iedereen zijn privacy te beschermen. De foto‘s die hier in het artikel gebruikt zijn niet zijn van de echte persoon van dit verhaal.