Gisteren weer eens een gesprek gehad over de app met mijn donorvader.
We hadden het over zijn vriendin, en ik vroeg naar zijn broer. Ik was nieuwsgierig naar hem.
Hij vertelde mij zijn naam en dat hij op een musicalvereniging zit en dat hij leraar is. Toen vroeg ik daar op door. Bleek dat mijn oom dus leraar is en dat mijn donorvader zijn moederskant van de familie er een hoop familieleden leraar zijn (geweest)
Mijn oma is dus lerares geweest op de zondag school, mijn oudoom was leraar Nederlands (mijn lievelingsvak😄❤️) En mijn oud,oudtante was ook lerares op een basisschool.
Door dit weten worden heel veel duidelijk.
Ik wilden vanaf jongs af aan lerares worden. Niks kon mij van mijn padje af brengen.
Ook al zeiden mensen dat door het schooladvies wat ik had gekregen, dat ik nooit lerares zal kunnen worden.Heb ik de hoop nooit opgegeven.
En nu, nu doe ik mbo niveau 4 voor onderwijsassistent en zit ik in mijn tweede leerjaar. Ik ga knokken en ik ga het halen ook.
Over 1,5 a 2 jaar heb ik hopelijk mijn diploma opzak en wie weet studeer ik dan wel door en ga ik naar de Pabo. En wordt ik dan ook echt lerares. Zo zie je maar, hoop dingen zitten in je genen. Ook het beroep dat je later wil uit oefenen. Ik weet niet of klopt maar heb het al vaak zien gebeuren dat een donorkind precies hetzelfde beroep heeft als bijvoorbeeld zijn donorvader.
Ik heb dat dan niet. Ik heb zijn schoolniveau niet, wat een aantal van mijn broers en zussen wel hebben. Maar ik heb zeker zijn persoonlijkheid en het gevoel voor het beschermen van mijn familie.
Ik lijk dan wel toch op mijn familie. Op de onbekende familie waar ik jaren niks van af wist en die ik steeds beter leer kennen. Ik wist nooit van wie ik de interesse had om lerares te worden.
Ik wilde het al worden sinds dat ik voor het eerst het in een vriendenboekje schreef.
En als iemand vroeg wat ik wilden worden was het antwoord altijd hetzelfde.
Lerares.
Being a teacher is just in my genes. Helping children develop is what I want to do in my life.