Ik had vrijdag 23 maart 2018 de eerste ontmoeting met mijn nieuwe half broer Noah. Nadat we sinds donderdag 15 maart 2018 elke avond met elkaar geappt hadden, hadden we besloten om samen in Amsterdam af te spreken. Mijn eerste treinreis alleen richting Amsterdam. De stad waar ik al zo vaak geweest ben maar nog nooit alleen naar toe ben gereisd. Gelukkig was het een intercity anders was ik sowieso verdwaald. Ik was gelukkig dat het in mijn dorp, waar ik woon zo overzichtelijk er uit zag op station want anders had ik het niet kunnen vinden en had ik mijn trein niet eens gehaald. Die ik bijna niet had gehaald omdat ik naar de tweede klasse deur wilden rennen en de deuren bijna sloten. Gelukkig kon ik er nog in komen via de eerste klasse. En ben ik via daar gewoon naar de tweede klasse gelopen. Ik wist niet dat treinen zo snel weg gingen man, was nog geen minuut en toen ging de trein al weg. Veilig zittend in de trein ging dat half uur best snel voorbij. Toen stond ik heelhuids aangekomen op station. Gelukkig had ik KPN wifi📶 want ik kon Noah niet vinden. Blijkbaar stond ik aan de voorkant van het spoor en hij aan de achterkant.
Toen liep ik richting de andere kant van het spoor en zag ik wazig al door mijn ogen in de verten een voorstelling van een mannelijk gezicht met een baard die op mij leek.
Ik dacht dat moet Noah wel zijn. Ik liep naar hem toe om te zien of het klopten en ja hoor daar was mijn volwassen maar jongere broer. Ik zwaaide en hij zag mij. Toen zijn we vanaf Amsterdam Centraal even door Amsterdam gaan lopen en hebben we een klein beetje gekletst, maar dat begon meer te worden toen we uiteindelijk de BurgerKing in gingen om samen wat te gaan eten. We hebben veel gekletst tijdens het eten. Ik was verbaast hoeveel hij wist van het concept donorkind wat ja niet iedereen is er zo geïnteresseerd als ik ben.
En zijn manier van denken is eigenlijk gewoon die van mij. En zijn manier van spreken, mijn god. Ik had nooit gedacht dat een broer nog meer op mij kon lijken. Ik dacht dat ik met mijn verloren tweeling broer in gesprek was. Nou ja eigenlijk mijn verloren broer die ik al veel eerder in mijn leven had moeten hebben. Maar ja die stomme wet dan ook. Ministerie van volksgezondheid en sport doe er wat aan. En reageer op mijn voorstel. Dan is het voor de toekomstige generatie donorkinderen tenminste goed geregeld allemaal en dan zijn we allebei blij.
Na het eten zijn we weer richting Amsterdam Centraal Station gaan lopen en hebben we trein richting onze half broers Bouke en Duuk genomen. Na even de weg kwijt te zijn geweest kwamen we aan bij onze broers, en hebben we een paar uur geklets en zijn we nog even wezen gamen.
Toch maar even mijn moeder gevraagd of zij mij wilden ophalen want ja met mijn nachtblindheid herkende ik misschien straks niet alles. En moest anders ook weer overstappen en zo ver wilde ik even niet gaan. Het was genoeg van alles voor 1 dag. Toen mijn moeder er uiteindelijk was heb ik Noah uitgenodigd om met ons mee te rijden zodat we hem even naar het station konden brengen. Wat een dag was het weer. En wat leuk dat we allemaal op elkaar lijken en plannen maken voor de zomer en de toekomst.
Ik had niet eens tijd om foto’s te maken omdat het zo gezellig was. Zoals Astrid (de moeder van Bouke en Duuk) zei: ’’Het is gewoon iets heel speciaals. Om er familie bij te hebben. Jullie zijn de broer en zus van mijn zonen en dat maakt jullie weer kwart kinderen van mij. Jullie zijn altijd welkom.’’ En dat zijn jullie zeker ook allemaal bij mij ook hoor. De beste familie die ik mij kan wensen die mij gewoon heel gelukkig maakt. We zijn misschien nu met weinig maar dat worden er meer. Maar weet dat ik jullie allemaal niet kwijt wil.