25 maart 2017 ging de documentaire Vader Onbekend in premiere. Ik was daar samen met mijn vriend, mijn moeders, mijn opa, mijn zusje, en mijn donor. Aan het begin kwam ik daar aan en kreeg je een bandje met wat je was. Het was voor als mensen aan de praat met je wilde.
Je had de volgende kleuren: Geel = Donorkinderen Groen = Belangstellende Oranje = Professional Rood = Ouder Wit = Donor Het was leuk te zien wat iedereen was. Je hoefde niet te vragen ben jij donorkind of ouder of gewoonweg iemand die geïnteresseerd is in de documentaire. Het was naast de dag van de premiere ook de 2e keer dat ik mijn donor weer zag. Spanning in mijn buik over wat mijn donor en de andere in de zaal er van zouden vinden van de documentaire. Als ik mezelf in beeld zag dacht ik van "wat spreek ik volwassen met mijn toen 15 jaar." Na afloop op het podium helemaal onder de zenuwen. Voor de mensen in de zaal die kende van de Facebook groep voor donorkinderen & donoren. En ook nog een hele hoop onbekende mensen. Maar ook vooral omdat mijn donor in de zaal zat waar ik bij 1 vraag het zenuwachtigst was. Tijdens het vragen stellen van de mensen in de zaal was een vraag over hoe benoemen wij onze verwekker. Voor een vrouw die een zoon heeft omdat zei niet weet hoe zij het moest gaan benoemen. Ik moest zelf even nadenken. Ik noem hem gewoon als ik bij andere ben heel verschillend. Mijn vrienden weten dat ik van een donor ben maar zelf noem ik hem eigelijk vaak mijn donor, donorvader of gewoon donorpa. Vroeger als ik kind had ik wel eens periodes dat ik hem mijn vader noemde.Toen ik nog niet wist wie hij was en ik dat op sommige momenten heel erg moeilijk vond. Ik maakte tekeningen, schreef liedjes en maakte gedichten over hem om het toch een plekje in mijn leven te geven. En op te schrijven hoe graag ik wilde weten wie hij is en of ik op hem leek. Maar nu ook zeker ben ik blij dat ik hem mag leren kennen en dat er zoveel gelijkenissen zijn. Na afloop van de premiere veel mensen ontmoet en gepraat en dat voelde zo erg vertrouwt. En zo leuk om te horen dat zoveel mensen gelijkenissen zagen tussen mij en mijn donor. Mensen die zeiden: "Die 2 horen gewoon bij elkaar." Of "Je spreekt gewoon opdezelfde manier als Joëlle." Dit voelde zo leuk om te horen. Uiteindelijk moest ik naar huis getrokken worden omdat ik niet weg wilden.
Nu kreeg tijdens mijn laatste echte werkles voor mijn examen van mijn mentor een gelukspoppetje. Hier mee wilden ze ons geluk wensen voor onze examen. Nu heb ik besloten om het gelukspoppetje aan mijn donorkind armbandje te doen en hem te dragen. Voor geluk voor mijn examen, maar ook geluk voor al mijn half broers en zussen. Ook voor de gene die ik ken, maar ook voor de gene die nu nog onbekend zijn. Geluk voor hun als ze toetsen moeten maken of geluk in de liefde. Gewoonweg geluk in hun leven. Maar ook voor alle andere donorkinderen wens ik ze geluk in hun zoektocht.