Ik zie het leven als een boek. Elke ding dat je mee maakt word een nieuw hoofdstuk.
De basis van een boek die is er altijd al. Je hebt een kaft, een rug en bladzijdes die gevuld moeten worden. En dat heb je nog de inhoud van je boek. De meeste weten hun begin inhoud al. Moeder, vader, broers of zussen. Mijn boek is al heel erg gevuld met herinneringen en mensen die om mij geven. Zoals bijna elk donorkind heb ik een ander boek. Met een lege bladzijde.... die van mijn donor. Over bijna een maand ga ik je ontmoeten en word de bladzijde ingevuld. Jij hebt mij al vele bladzijdes gegeven al heb je mij nog niet eens ontmoet. Als eerste mijn recht op leven en een goed thuis bij mijn familie en een hoop half broers en zussen die je een goed thuis hebt gegeven bij hun families die je gelukkig hebt gemaakt. Door jou heb ik leuke mensen leren kennen. Daar ben ik je heel erg dankbaar voor. Maar nou heb ik een vraag.... Ik ga je bijna ontmoeten, maar wat mag ik je vragen....? Ik heb zoveel vragen in mijn hoofd maar ben bang dat ze een beetje 'raar' of 'te privé' zijn. Zoals wat is je lieveling's eten of hoe was de relatie tussen jou en je broer toen je een kind was? Leven je ouders nog? Wat vind je het leukst aan je werk? Favoriete vakantie land? Hou je van koffie? Ik denk dat ik meer dan 100 vragen wel voor je heb.... Het word tijd om ze misschien een keertje op te gaan schrijven voor ik ze vergeet...