Het is raar dat ook al ben jij (mijn donor) nooit in mijn leven geweest, je toch een grote rol er in speelt. Ik was zoals je kon lezen op mijn pagina ABOUT ME 6 jaar ongeveer toen ik het eerste verhaal te horen kreeg over hoe mijn zusje en ik er waren zonder dat er een "papa" in beeld was. Mama's hadden een eitje maar hadden geen zaadje en daarvoor waren ze naar de zaadbank geweest. Wanneer klasgenoten vroeger vroegen over hoe ik er kon zijn terwijl ik 2 mama's had, dan vertelden ik het verhaal met volle teugen. Ik vertelde keer op keer het verhaal dat mijn ouders mij vertelt hadden. Later op latere leeftijd aangepast nadat ik er zelf achter kwam hoe het echt zat door gewoon weg even donorkind te googelen, toen ik net mijn laptop had gekocht. Mijn moeders vertelde er meer over en vertelde mijn donorcode en een grappig verhaal dat hun donorcode toevallig de weg was waar ze over gingen om naar het ziekenhuis te gaan voor hun inseminaties. Ik kreeg op mijn 13e mijn donorpaspoort na 1 jaar verkeerd te hebben aangevraagd.
Hier ga ik nog een poost over schrijven voor de (ouders van) KID kinderen van nu.
Zodat hun wel op tijd wanneer hun het willen de informatie kunnen krijgen en weten hoeveel tijd er aan besteed gaat worden.
En nou hoe ik het nu heb.... Ik ben 16 en doe dit jaar mijn examen.
Je maakt mijn hoofd een beetje door de war waardoor ik de hele tijd aan je (mijn donor) moet denken. En wacht af tot ik mijn brief krijg om je te ontmoeten...
Tot dan moet ik mijn hoofd er bij gaan houden.
En hoe is jouw leven nu?
Wanneer ik je ontmoet heb:
En hoe was jouw leven voor dat je mij ontmoeten?
Veel Liefs,
Je donorkind dochter
Joëlle