Na aanleiding van deze video begon ik dit te schrijven:
Beste vader, nee dat ben je niet.
Je bent eigelijk een man die in 1998 zijn sperma in een botje heeft gedaan in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam.
Met vroeger blond haar maar kaal geworden, en bruine ogen.
Ook weet ik dat je een broertje hebt, opgeroeid op de boerderij en eerst begonnen economie te studeren op de universiteit maar toch ging je later politicologie studeren.
Je ging daar voor naar Amsterdam en woont daar nog steeds en je werkt in Den Haag.
En dat is ongeveer een schets van wat ik van je weet.
O ja en ook nog dat je op je laatste pagina van je donorpaspoort eigelijk een hele grote profiel schets hebt geschreven van informatie over jezelf.
Heel veel details heb je geschreven.
Grappig als ik altijd informatie over mezelf geef doe ik dat ook met veel details.
Beste donor,
Laten we samen wat gaan drinken.
Koffie dat lust ik niet, doe mij maar wat fris.
En wat bestel jij?
Ik heb het eerst over jouw waarschijnlijk mooie bruine ogen die ik van jouw gekregen heb.
Of hebben we het over ons verleden, of misschien familie?
Ik ben nu al aan het denken wat ik je zou vragen en of sommige vragen niet raar zijn.
Je vraagt mij waarschijnlijk hoe het met mij gaat, hoe het is op school?
En in mijn dagelijks leven?
Ik zal aandachtig luisteren naar je stem.
Voor nu ben je voor mij alles wat ik mezelf kan voorstellen.
Je bent een schrijver, zanger, regisseur of misschien wel een politicus,
of een ondernemer.
Vroeger bilde ik mij altijd in als kind dat je Paul van Loon was vanwege
dat hij ook kaal is net zoals jij.
Dingen die ik wil vragen zal ik nog wel even over moeten nadenken.
Maar de enige vraag die ik je zeker wil stelen is....
Heb je wel eens nadacht over het nageslacht dat door jouw sperma verwekt is?
Weet je überhaupt hoeveel kinderen er van jouw sperma geboren zijn...
Laten we samen wat gaan drinken zodat ik je kan matchen aan het gezicht waarvan ik mezelf al meer dan de helft van mijn leven afvraag hoe die er uit ziet...
En dat pas met mijn 16 jaar.
Ik tekende jong gezichten... om te hopen dat hij op die van jouw zou lijken.
Elke keer als ik in Amsterdam was... elke kalen man die ik zag....
ik dacht dat jij het kon zijn...
Misschien zijn we wel eens een keer langs elkaar gelopen zonder dat we het van elkaar weten...
Ik hoop dat jij mijn verzoek om je te ontmoeten hebt gelezen en denkt: er is een kind die wil weten wie ik ben en ik zou het kind zo goed mogelijk helpen.
En ik hoop niet dat je dit denkt als je mijn verzoek om jouw te ontmoeten binnen krijgt: o nee niet weer een donorkind wat ik te woord moet staan.
Ik hoop dat je naar mij kijken, misschien met een trots gezicht , je kan trots mij zijn hoor.
Mijn moeders hebben hun best gedaan om van mij een goed persoon te maken.
Dat is ze denk ik wel gelukt.
Liefs,
Je donorkind dochter
Joëlle